Γιατί έμεινε στην ιστορία η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη;

Προσωπικότητες
49

Ο Καζαντζίδης για μένα είναι ο κορυφαίος εκφραστής του λαικού μας τραγουδιού απ’ το ‘60 και μετά. Οι αιτίες του “μύθου” που δημιουργήθηκε γύρω απ’ το όνομά του πρέπει να εντοπίζονται
κυρίως στις κοινωνικές ιδιαιτερότητες που είχε η εποχή του.(φυσικά μαζί και η εξαιρετική του φωνή). Η μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική) νομίζω ότι ήταν το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εποχής. Παράλληλα υπήρχε και το φαινόμενο της παντοδυναμίας των δισκογραφικών εταιρειών που έχοντας το πηδάλιο στα χέρια μπορούσαν να κατευθύνουν τον κόσμο στο τι και ποιον θ’ ακούσει. Το φαινόμενο που έφερνε τους τραγουδιστές να είναι σε υψηλότερη θέση απ’ τους συνθέτες ήταν πρωτόγνωρο -για την εποχή- καπιταλιστικό επίτευγμα. Και φυσικά υπήρχε λόγος γι’ αυτό…
Τη 10ετια του ‘50 ο κόσμος όταν έβγαινε να διασκεδάσει έλεγε: “ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΣΙΤΣΑΝΗ!”,
“ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΗΤΣΑΚΗ!” , “ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ!”
Δεν έλεγε: “πάμε στη Νίνου”, “Πάμε στη Χρυσάφη”, “Πάμε στον Μοσχονά”…
Μη έχοντας τότε ο κόσμος την άνωθεν κατεύθυνση (σε ό,τι αφορά την ηρωοποίηση των προτύπων) καταλάγιαζε με φυσικότατο τρόπο θέτοντας την αξία του συνθέτη στη κορυφή του βάρθρου!
Αυτό ακριβώς έσπασαν επιτηδευμένα οι εταιρείες και το σύστημά τους. Το πρότυπο “ήρωας”
δεν μπορούσε νάναι άλλο απ’ τον τραγουδιστή! Την ώρα που τραγουδά κατευθύνει το τραγούδι και εστιάζει την προσοχή!..
Και είναι δύο τα οφέλη: 1) η εμπορικότητα του " ηρωικού μυθικού προτύπου" και 2)το ότι περνάνε σε δεύτερη μοίρα οι συνθέτες οι οποίοι σταδιακά χάνουν την δύναμη που είχαν πριν
να επηρεάζουν τις εξελίξεις.
Έχοντας λοιπόν οι εταιρείες το παιχνίδι αποκλειστικά στα χέρια τους κατάφεραν και έδωσαν τη χαριστική βολή στο λαικό μας τραγούδι.Απ’ το ‘65 και μετά εστιάζουν τον κόσμο στα φεστιβάλ της Θεσ/κης στα επιδερμικά ελαφροτράγουδα και στο θλιβερό φαινόμενο των σκυλάδικων.
Θα έλεγα εδώ ότι οι “έντεχνοι” συνθέτες (ακριβώς επειδή είχαν τη δύναμη επιρροής που έλειπε απ’ τους λαικούς) ήταν αυτοί που κράτησαν το ελληνικό τραγούδι σε κάποια ποιοτική στάθμη.
Ο “μύθος” λοιπόν απ’ τη στιγμή που είναι κατασκεύασμα παύει να μ’ απασχολεί.
Αυτό που πρέπει να εστιάσει την προσοχή μας είναι το πως οι συνθέτες θα βρουν διέξοδο έξω απ’ τη μέγγενη του συστήματος. Μήπως και καταφέρουμε επι των ημερών μας να ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον μεσαίωνα!!

ΥΓ.Το “φαινόμενο Καζαντζίδης” δεν ξεκίνησε απ’ το ’ 50 που άρχισε να τραγουδάει!
Προς αποφυγήν σύγχισης!..

50

Εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 60 δυο τρεις απ΄το χωριό ,φύγαμε για την Αθήνα
Πίσω αφήσαμε γονείς αδέρφια, κ άλλα αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και ένα άλλο τρόπο ζωής , μα και ένα άλλο πολιτισμό. Εδω το μόνο αποκούμπι μας ήταν ο Στέλιος με τα τραγούδια του…Ίσως κάποιοι να γελούν , μα είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν φίλοι που τα θυμούνται. Δε γίνετε ρε παιδιά να βάλω στη πλάστιγγα καλλιτέχνες τέτοιου διαμετρήματος , με τη λογική…τόσο το βάρος ,μείον το απόβαρο, ισον τόσο…η αξία τους! Για ένα μικρό διάστημα έμεινα δίπλα από τις φυλακές Αβέρωφ ,πριν τις γκρεμίσουν ,και φτιάξουν το κιτς κτήριο πούναι σήμερα ο Άρειος Πάγος, Εκεί στα ψηλά κελιά ήταν οι βαρυποινίτες .Εκεί στο ντάλα μεσημέρι άκουσα τον ¨ισοβίτη ¨ όχι του Μάρκου αλλά του Μπακάλη η του Κολοκοτρώνη από κατάδικο .Στο δίσκο το λέει ο Καζαντζίδης ,κάντε ένα κόπο βρητετο και ακούστετο ,και ξαναμπείτε να γράψετε . Ίσως πρέπει να γεράσω κ΄άλλο για να κρίνω, όχι με συναίσθημα, όπως τώρα, αλλά να…λίγο πιο τεχνικά τη φωνή του , ως τότε όμως θα τον ευγνωμονώ για τη νύχτες που μου κράτησε συντροφιά .

51

Ισως το μηνυμα του Μπαμπη να εξηγει το γιατι εμεινε στην ιστορια η φωνη του '‘Στελαρα’'και αυτο δεν εχει να κανει με το αν ηταν ο μεγιστος τραγουδιστης.

52

Για μενα ειναι κριμα που γυρισε ετσι η συζητηση και γραφονται σκληρες κριτικες για τον Στελιο.Για μενα τα τραγουδια κανουν τον τραγουδιστη ,αλλα και η φωνη.Και ο Στελιος ειχε και την φωνη,και τραγουδησε τραγουδια που θα ακουγονται και δεκαετιες ακομα.Στα τραγουδια του καθρεφτιζονταν τα προβληματα μιας γενεας ολοκληρης και ειναι φυσικο να τον αγαπαμε!!!
Δεν κανει ουτε να κρινουμε τον ανθρωπο Στελιο.
Για σκεφτειτε να αρχισουμε να γραφουμε,τι ανθρωπος ηταν ο Μαρκος,η ο Μπατης…κ.λ.π
Δεν μας ενδιαφερει εδω μεσα στο φορουμ κατι τετοιο.
Ο Στελιος ηταν λαικος τραγουδιστης απο τους πιο μεγαλους που ειχε ,και θα εχει η Ελλαδα.!!!

53

Βέβαια, αφού ο Καζαντζίδης δεν με συγκινεί, έχω μείνει απʼ έξω από τη συζήτηση και οι όποιες κριτικές με αφήνουν αδιάφορο. Όμως Κώστα, με αυτό

δεν συμφωνώ. Είναι πάρα πολύ σημαντική η ανθρώπινη πλευρά του κάθε καλλιτέχνη, του κάθε επαγγελματία, του κάθε ανθρώπου, οτιδήποτε επάγγελμα και αν κάνει. Και αυτό θα επηρεάζει πάντα και το τελικό αποτέλεσμα. Αλίμονο αν δεν μας ενδιέφερε αυτή η πλευρά, εδώ στο φόρουμ.

54

Πολλοί είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να μάθουν για την ιδιωτική ζωή των καλλιτεχνών (εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει).
Δεν θα ήταν κακό να αναφέρουμε ότι γνωρίζουμε για αυτούς, απλά αν το κάνουμε καλό θα ήταν να παραθέτουμε και τις αρνητικές πληροφορίες που υπάρχουν διότι ότι βιογραφία και να διαβάσεις σήμερα είναι «υμνητική» για τον καλλιτέχνη, λες και δεν ήταν αυτός άνθρωπος και δεν είχε αδυναμίες…

Όσον αφορά την (έτσι και αλλιώς υποκειμενική) σύγκριση της «συνολικής» δουλειάς του Νταλγκά με αυτή του Καζαντζίδη, μόνον από άγνοια λέμε όλα αυτά τα υπέροχα που λέμε για τον Καζαντζίδη. Αν γνώριζε ο πολύς κόσμος τι κληρονομιά μας έχει αφήσει ο Νταλγκάς και σε όγκο αλλά και σε ποιότητα, δεν θα το συζητούσαμε καθόλου (κατά την γνώμη μου).
Προσέξτε πριν φωνάξετε ότι μιλάω για την «συνολική» εργογραφία του κάθε ενός και όχι για μεμονωμένα τμήματά τους.

55

Την υπογραφή τη δική μου δεν τη βάζει κανείς καλύτερα από εμένα και ας είστε γραφολόγοι ή έχετε βγάλει οκτώ πανεπιστήμια, διδακτορικά κλπ, κλπ, σχολές καλών τεχνών, σχολές, βοϊδοσχολές κλπ, κλπ. Θέλω να πω ότι τα τραγούδια που είπε ο Καζαντζίδης δεν τα λέει καλύτερα από τον Καζαντζίδη ούτε ο Νούρος ούτε ο Κάβουρας ούτε και ο Νταλγκάς (και το αντίστροφο). Ο Καζαντζίδης ήταν σπουδαίος τραγουδιστής και είπε τραγούδια πονεμένα, με νταλγκά, μαγκιά, παράπονο. Τα τραγούδια του ξεκινήματος του τα είπε υπέροχα και “προσπέρασε” γρήγορα τον Τσαουσάκη που εμιμείτο αρχικά. “Βαλίτσες”, “Μάτωσε, μάτωσε”, “Έμαθα να μην κλαίω πια”, “Ξεσπάει η μπόρα”, “Κατάστρεψες τα νιάτα μου”. Ο Παπαϊωάννου δεν ήταν κορόϊδο, ανέδειξε τον νέο αυτό τραγουδιστή και διέβλεψε σ’αυτόν το ύφος που ζητούσε για να ντύσει τα τραγούδια του: αντρικό, μπουζουξίδικο, μάγκικο αλλά και με πόνο! Σαν τον ίδιο!!! Δεν έκανε ο Νταλγκάς για αυτά, ούτε ο Νούρος. Δεν είναι φασολάδα αυτά τα πράγματα, τόσο μπάσα, τόσα πρίμα, λίγο μανέ, λίγο τσαλκάντζα και βρήκαμε τον νικητή. Διότι δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος. Ο Καζαντζίδης ήταν ανυπέρβλητος σε όσα είπε και ταυτίστηκε με τις ανησυχίες και τα προβλήματα του λαού γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ. Ούτε δημιούργημα ήταν, ούτε στερείτο προσόντων. Πέραν αυτών, και τα πιο “μοντέρνα” του τραγούδια όπως πχ “το ρομάντζο” και το “Ψιλοβρέχει” του Μητσάκη έχουν ουσία. Ενδεικτικό είναι ότι όλοι οι μεγάλοι συνθέτες του μπουζουκιού τον εμπιστεύθηκαν, όπως οι Χιώτης, Μητσάκης, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης. Ρεμπέτες, λαϊκοί, έντεχνοι, άτεχνοι, μεγάλοι, μικροί, Θεοδωράκηδες, Χατζιδάκηδες, ο Λοϊζος κ.α. Πάντα όταν ακούω το “Σκαλί το τελευταίο” του Μπακάλη τρελαίνομαι, αρρωσταίνω, μου τη δίνει ο μπαγάσας στο “δόξα πατρί” και με στέλνει στην Εντατική. Όταν θέλω να τη βρω με κάτι βαθειά λαϊκό του '50 και μετά, δεν μπορώ να παραβλέψω τον Καζαντζίδη. Ούτε να τον μειώσω μπορώ, επειδή μπορεί να υπάρχουν και 4-5 τραγούδια με κάποια υπερβολή που δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Όταν ανοίγεις το βιβλίο της ιστορίας του λαϊκού τραγουδιού και μπαίνεις στο κεφάλαιο μπουζούκι με τους σελιδοδείκτες Χιώτη, Μητσάκη, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνη, Ζαμπέτα και αγνοήσεις τον Καζαντζίδη, έχεις χάσει τεράστιο κομμάτι, ώστε το υπόλοιπο κεφάλαιο να είναι προδήλως λειψό και χωλό.

56

Και ποιος διαφωνησε για τον Καζαντζιδη; Στα τραγουδια του ηταν και ειναι αξεπεραστος! Και μενα μου τη δινει το’‘σκαλι το τελευταιο’’ οπως και τα ‘‘σφαλματα’’!! Απλα προσωπικα αναφερθηκα σε αλλη ‘‘σχολη’’ τραγουδιου με αλλες μεγαλες δυσκολιες ,απαιτησεις και μορια που δεν ειχε η ‘‘σχολη’’ Καζαντζιδη γι’αυτο λιγο πολλυ ,κουτσα στραβα τα τραγουδισε ολος ο λαος τοτε και τωρα! Ακομα και σημερα μπορει καποιος σε μια παρεα να πει το’’ μερδικο μου απ’τη χαρα’’ σκεφτεστε ομως ποσο σπανιο και δυσκολο ειναι να πει ενα’‘Γαλατα μανε’’;; αυτη η σχολη τραγουδιου εχει σχεδον χαθει και αυτη χρειαζοτανε΄’‘μεγαλες’’ φωνες!!

57

Άλκη, συμφωνώ κατά βάση με αυτό που γράφεις και νομίζω πως αν δούμε το γεγονός ότι ο Στέλιος τα “έβαλε” με τις εταιρίες, μπορεί να άποτελέσει καλή αφετηρία για τον άνθρωπο Καζαντζίδη και πως αυτός χειρίστηκε το φορτίο του μύθου. Γιατί για τον λαϊκό άνθρωπο στα γρανάζια αυτού του συστήματος, περί φορτίου πρόκειται.
Κατά τα άλλα, τα είπε όλα όσα είχα στο νου μου ο tritsimpidas από πάνω.

58

Νομίζω ότι στη κουβέντα μας δεν υπήρξε απο κανέναν η πρόθεση να μειωθεί η καλλιτεχνική αξία του Καζαντζίδη. Οι πάντες γνωρίζουμε ότι στην εποχή του υπήρξε κορυφαίος. Ακόμα και στη περίπτωση που κάποιοι δεν προτιμούν αυτό το είδος (και γω μέσα σ’ αυτούς) πιστεύω πως δεν έχουν καμμιά αντίρρηση πάνω σ’ αυτό.
Πολύ σωστά κάποιοι φίλοι ανάφεραν ότι είναι λάθος η σύγκριση μεταξύ των τραγουδιστών.
Δεν θα έλεγα όμως ότι είναι λάθος το να συγκρίνουμε τις εποχές.
Την εποχή του ρεμπέτικου ο κόσμος αναγνωρίζει πάνω απ’ όλα τον συνθέτη! Αυτό για μένα σημαίνει ΑΚΜΗ!
Την μεταρεμπέτικη περίοδο ο κόσμος (όχι απο μόνος του φυσικά…) αρχίζει να ηρωποιεί και να μυθοποιεί τον ερμηνευτή.Ο συνθέτης περνάει σε δεύτερη μοίρα και σταδιακά φτάνει στο σημείο όχι μόνο να μην επηρεάζει τις εξελίξεις αλλά να “στέκεται κλαρίνο” στους μεγάλους “ήρωες”. Αυτό για μένα σημαίνει ΠΑΡΑΚΜΗ!
Τα δε αποτελέσματα αυτής της παρακμής τα γευόμαστε ακόμα και σήμερα.
Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολήσει σ’ αυτή τη κουβέντα είναι η διαφορετικότητα της ηθικής των εποχών και όχι φυσικά η σύγκριση των τραγουδιστών μαζί με τους “ΜΥΘΟΥΣ” των!!..

59

Εγω πιστευω πως ο Καζαντζιδης οσο περνανε τα χρονια θα ακουγεται περισσοτερο ! Η χωρα ζει μεσα στη φτωχεια και η φωνη του αγγιζει τη φτωχολογια ! Καθε χρονο η Ελλαδα παει και χειροτερα ! Γιαυτο 1000 τραγουδιστες και να βγουνε σημερα ! Εκεινος που θα επικρατει για πολλα χρονια ακομα, θα ειναι Ο Στελιος ! Δε προκειται να αφανιστει ποτε οσα κυκλωματα και να μπουνε ! Ο Στελιος ειναι μοναδικος και αναντικαταστατος !

60

Συμφωνούμε φίλε ΠΙΓΑΣΟΣ77 με αυτά που λες και εσύ και οι υπόλοιποι φίλοι. Δεν κατηγορούμε τον Στελάρα.
Διαφωνούμε διότι κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα και με τον Νταλγκά, αλλά δεν είναι…

61

Απλα ο Καζαντζιδης τραγουδησε την καταλληλη εποχη ! Τοτε που ο κοσμος ζητουσε ενα μεγαλο στηριγμα ! Ετυχε και προωθηθηκε οσο επρεπε ! Φωνη ειχε εξαιρετικα καλη ! Γιαυτο και επικρατησε ! Οπως και ο Μπιθικωτσης-διονυσιου-Αναγνωστακης και αλλοι πολλοι ! Ηταν ολα θεμα προωθησης και εταιριων ! Αυτοι οι ανθρωποι σταθηκαν τυχεροι ! Μερικοι μειναν στην αφανια ! Ηταν λογικο να γινει και αυτο ! Και σημερα διαμαντια φωνες δε ακουγονται και ακουμε Μαρτακιδες !

Ενα μεγαλο ερωτημα ειναι το εξης που με προβληματιζει ! Αν ζουσαν σημερα Καζαντζιδης-Διονυσιου και αλλοι μεγαλοι ! (Ενοοω να ξεκινησουν καριερα τωρα ) Θα επιβιωναν αναμεσα σε ολο αυτο το χαλι που αγαπαει η νεολαια ??? Πολυ δυσκολο ! Αλλαξαν οι εποχες κατα τη γνωμη μου και ακουμε σκουπιδια δυστηχως !

62

Δεν βάζω το βιντεάκι για αντιπαράθεση, αλλά για να τονίσω το “…στο μικρό του δαχτυλάκι”

“Συμπάθα με αρχόντισσα, που παρεμβαίνω μ’ άλλο (όνομα),
αλλά το είδα πρόσφατα και είπα να το βάλω”:slight_smile:

63

Πάλι στη σύγκριση πέσαμε!!:019:
Η αιώνια διαμάχη μεταξύ ρεμπέτικου και λαικού!

Εδώ έχω να πω κάτι που ελπίζω να μην ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου…
Τους “φανατικούς” καζαντζιδικούς" δεν φαίνεται να τους έχει απασχολήσει (έστω και σαν γνώση) το ρεμπέτικο τραγούδι.(πλην εξαιρέσεων φυσικά…)
.Οι “ρεμπετόπληκτοι” όμως φαίνεται ότι γνωρίζουν καλά αυτό που δεν προτιμούν.
Απο πιτσιρικάς όταν μιλούσα με "καζαντζιδικούς μου έκαναν πάντα εντύπωση που δεν έμπαιναν στο κόπο να γνωρίσουν κάτι απ’ την “προ ΘΕΟΥ” εποχή!
Οι δε επαγγελματίες μουσικοί που ξεκίνησαν την καρριέρα τους μετά το '60 (αυτό σας το λέω υπεύθυνα) έδιναν την εντύπωση ότι το μπουζούκι κατασκευάστηκε γύρω στο '58!!:019:
Δεν ξέρω το αν αυτή η απώλεια μνήμης λέει σε κάποιους κάτι…
Σε μένα πάντως λέει πολλά!!!..

64

Πρώτα να διορθώσω (να διορθώσουν οι συντονιστές δηλαδή) στο μην. υπ αριθ. 55 το “δόξα πατρή” (οδός στο Ληκαβηττό) σε “δόξα πατρί”.

Δεν διαφωνούμε στην ουσία. Ο Άλκης εύστοχα τοποθέτησε τα πράγματα όσον αφορά τις συνθήκες, τις εταιρείες, τις προτεραιότητες που ευννόησαν τη μυθοποίηση του ειδώλου - τραγουδιστή. Σε σχέση με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, και βέβαια ο Καζαντζίδης προσπέρασε, αφού η αρχική καθολική επιρροή και μίμηση του Προδρόμου εγκαταλείφθηκε και έγινε Καζαντζίδης με την δική του έκφραση και προσωπικότητα. Εξάλλου, τη σχολή Πρόδρομου συνέχισε, ουδείς το αμφισβητεί. Από τους υψίφωνους του '20 και τους μεταγενέστερους τραγουδιστές με τις επιρροές αυτές και τις κοντινές εκεί τονικότητες (Ρούκουνα, Κάβουρα κλπ, αλλά και Παγιουμτζή, Μοσχονά, Ευγενικό κ.α.) ο Τσαουσάκης ακολουθούσε τη μπάσα, σκληρή εκδοχή των μπουζουκιών του Μάρκου. Ήταν ο ογκόλιθος βάρδος της λαϊκής, μάγκικης, μπουζουξήδικης σχολής, μετά τον Παγιουμτζή. Απλώς ο Καζαντζίδης ως καλλιτέχνης, αν ήταν ζωγράφος, θα λέγαμε ότι είχε στο καβαλέτο και την παλέτα του περισσότερα εκφραστικά μέσα και χρώματα από τον Πρόδρομο και τον Στράτο. Αν ο Πρόδρομος είχε πέντε τεχνικά σημεία δυνατά και υποστήριζε άριστα το ύφος που υποστήριζε, ο Στέλιος έδινε και άλλα αρώματα με ερωτικό-λυρικό χαρακτήρα (βλ. αντί πολλών Χιώτη “βρε σαν τα χιόνια” και άλλα συναφή).

Όσον αφορά το εύλογο ερώτημα γιατί δεν έμειναν οι μεγάλοι της γενιάς του '20, ενώ είχαν τεράστια προσόντα, στο μέτρο που έμεινε στη συλλογική συνείδηση ο μυθικός Καζαντζίδης, δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ίσως οι συγκυρίες άλλαξαν, το ύφος, οι εποχές, οι άνθρωποι, τα ερεθίσματα τους και αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Ίσως είναι πιο πρόσφατος ο Καζαντζίδης. Ίσως η μίξη των σαντουρόβιολων με τα εδώ δεδομένα να έγινε ήδη στον Πειραιά του ‘30, οπότε ακολούθησε μια μετάλλαξη και επιβολή των μπουζουκιών. Πάντως, σε κάθε περίπτωση και χωρίς να επιπλήττω τους προλαλήσαντες ούτε και να ανήκω στους άσχετους που μόνο τον Καζαντζίδη παραδέχονται, ο Καζαντζίδης δεν ευθύνεται για τα όποια προβλήματα δημιούργησε η παρουσία του. Μάλλον οι παρενέργειες ήταν γενικότερο κοινωνικό και εμπορικό φαινόμενο. Ούτε ο Μάρκος ευθύνεται που οι εταιρείες έβγαλαν στη σύνταξη τα σαντούρια και τα βιολιά ούτε ο Χιώτης επειδή βγήκε ο Μάρκος στη σύνταξη ούτε ο Άκης Πάνου και η γενιά του που βγήκε στη σύνταξη ο Χιώτης. Δεν είχαν σκοπιμότητα τέτοια οι καλλιτέχνες και πάντα πρέπει να κρίνονται για το έργο που άφησαν υπό τον φωτισμό των συνθηκών και των μέσων της εποχής τους. Το σημειώνω επειδή υπάρχουν πολλοί (όχι εδώ μέσα) που αρέσκονται προβοκατόρικα να μειώνουν τον Καζαντζίδη. Δυστυχώς γι’ αυτούς (και σε αυτους απαντώ), το μπουζούκι, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Παπαϊωάννου, ο Ζαμπέτας, ο Μητσάκης, ο Καλδάρας τον λάτρεψαν τον Καζαντζίδη!!! Και όλους αυτούς μαζί τους λάτρεψε ο ελληνικός λαός!!!

65

εδώ Παναγιώτη μου τα χαλάς!!:083:

Ο Σράτος Παγιουμτζής είναι ίσως το μοναδικό φαινόμενο τραγουδιστή που είπε: μανέδες, τα τραγούδια της πειραιώτικης σχολής, Λαικές καντάδες, λαικά τραγούδια της 10ετιας ‘50, ακόμα μέχρι και Ζαμπέτα και Ξαρχάκο!
Ο βιολογικός του θάνατος ήταν η αιτία που δεν φάνηκαν οι υπόλοιπες αρετές του στο μετέπειτα τραγούδι.Νάσαι σίγουρος γι’ αυτό!
Στα άλλα που λες συμφωνώ.

66

Φίλε Τριτσιμπίδα συμφωνώ σε πολλά απο αυτά που λες αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τα εξής:

  1. το “ο Στέλιος προσπέρασε τον Πρόδρομο και η μίμηση του εγκαταλείφθηκε”
    οι συνθέτες προσπέρασαν τον Πρόδρομο και αυτοί μαζί με τις δισκογραφικές έκοψαν τον μιμητισμό του Στέλιου
    Ο Στέλιος έιχε δηλώσει άπειρες φορές ότι στα ξεκινήματα του πάτησε στη φωνή του Προδρομου, τα πρώτα τραγούδια που είπε οι συνθέτες του τα πέρασαν στο στυλ Τσαουσάκη για να συναγωνιστεί το ντουέτο Τσιτσάνης-Τσαουσάκης που κυριαρχούσε στη δισκογραφία. Βλέπεις΄, ο Καλδάρας είχε πάντα μια κόντρα- ζήλια για τον Τσιτσάνη και για τις συνθέσεις αλλά και για τους ερμηνευτές που χρησιμοποιούσε. Τα πράγματα σε ότι αφορά την πορεία του Στελιου πήραν το δρόμο τους όταν ασχολήθηκε μαζί του ο Παπαιωάννου τον οποίο σεβόντουσαν όλοι ανεξαιρέτως. Ο ΜπαρμπαΓιάννης ήταν η κύρια αιτία που όπως λες ο Στέλιος προσπέρασε τον Πρόδρομο γιατί προσπάθησε να του κόψει τον μιμητισμό, αφού ήξερε ότι με τη μίμηση του Τσαουσάκη, ο Στέλιος δεν θα προχωρήσει και δεν θα δουλέψει το τεράστιο ταλέντο της φωνής του (σε αντίθεση με ότι γίνεται σήμερα που πολλοί (τραγουδιστές -οργανοπαίχτες) θεωρούν καλούς ή σωστούς αυτούς του μιμούνται ακριβώς τα πρώτα). Ακολουθούν οι κόντρες του Τσαουσάκη με τις δισκογραφικές (λόγω βεντετισμού του Πρόδρομου) καθώς και η διαφωνία του με τον Τσιτσάνη (λόγω χαρακτήρα Τσιτσάνη). Από αυτά οι συνθέτες βασίστηκαν στον Στέλιο και τον έβαλαν να πεί τα πάντα (τα περισσότερα επιτυχώς)

  2. περισσότερα εκφραστικά χρώματα από Στράτο και Πρόδρομο
    Κρίνωντας συνολικά το έργο των τριών η αποψή μου είναι ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε 3 διαφορετικές σχολές.
    Η ανυπέρβλητη φωνή του Στράτου στηριγμένη στη ρεμπέτικη ιδεολογία που δεν είχε ούτε ώρες ούτε μέρη ούτε τόνους, όπου βρισκόταν τραγουδούσε από όλους τους τόνους χωρίς πρόβλημα.
    Η πιο λαϊκά μάγκικη φωνή του Πρόδρομου (εραστής του ουσάκ) επηρεασμένη από το γεγονός ότι ήταν ψάλτης, καλημέρα σου έλεγε στο δρόμο και νόμιζες ότι τραγουδάει.
    Και η καμπανάτη λαϊκη φωνή του Στέλιου που μετάλλαξε το ρεμπέτικο- λαϊκό τραγούδι σε λαικό.
    Τρεις διαφορετικές σχολές που δεν συγκρίνονται αλλά είναι τι εκφράζει καλύτερα και ακουστικά και από πλευρας νοοτροπίας τον καθένα μας.

67
68

Παιδιά,προσέξτε και κάτι.Το ότι ο Στέλιος είχε φωνάρα(μη σας πω και καλύτερη απ’ ότι νέος)σε ηλικίες 68,69 ετών είναι φαινόμενο.Επίσης όπως είπε και ο Θεοδωράκης <<έχει το χάρισμα του Απόλλωνα και του Διονύσου.Η φωνή του κουβαλάει ήχους αιώνων>>.Ακόμα,ένα μεγάλο φάσμα των τραγουδιών του είναι πολύ δύσκολα στην εκτέλεση π.χ της γερακίνας γιος,υπάρχω,κανείς δεν ήρθε να με δει.Επιπλέον η φωνή του είναι πολύ πειστική,δηλαδή όταν έλεγε βραδιάζει ένιωθα ότι βραδιάζει,ένα φοβερό πράμα ρε παιδί μου.