Για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό της Columbia είχα γράψει πριν 4 χρόνια στο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ COLUMBIA TO 1933 - rebetiko.sealabs.net
Να προσθέσω μόνο εδώ τα δημοσιεύματα του διαγωνισμού που είχα βρει τότε.
2 «Μου αρέσει»
Ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Δημήτρη Σιατόπουλου από μία ημέρα φωνοληψίας (ΘΕΑΤΗΣ 1939).
Στη μεγεθυμένη φωτό έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη “χωροθέτηση” των συντελεστών της φωνοληψίας. Τη φωνοληψία διευθύνει ο Κ. Γιαννίδης.
2 «Μου αρέσει»
Πολύ ενδιαφέρον, είναι το πρώτο ρεπορτάζ που διαβάζω από επίσκεψη στον Περισσό. Ένα προγενέστερο ήταν σε αίθουσα αθηναϊκού ξενοδοχείου, γιατί το στούντιο στον Περισσό δεν λειτουργούσε ακόμα.
Για πρώτη φορά, επίσης, βλέπω τη λέξη πνιγεύς (ο, του πνιγέως κλπ.) για υλικό επιχρίσματος τοίχων που ευνοεί την απορρόφηση ήχων, αντί για την ανάκλασή τους. Οι καρτέλες αποθήκευσης αβγών δεν είχαν, φαίνεται, ακόμα καθιερωθεί.
Σκέψη μου: Το περιοδικό, φιλόλογο διορθωτή μάλλον δεν πρέπει να είχε. Αυτό το ΑΠΟΘΑΝΑΤΙΖΕΤΑΙ βγάζει μάτι…
2 «Μου αρέσει»
Στη φωτογραφία οι χαβάγιες μπροστά μπροστά, θα ήταν τα πιο αδύνατα όργανα, πριν την ηλεκτρική τους ενίσχυση, αν και με σολίστικο ρόλο.
Εδώ ο Τομπούλης προεξάρχει σε γλέντι βαφτισιών από τη δεκαετία του 1930 (Κ. Αρσένη, “Η Αθήνα του Μεσοπολέμου μέσα από τις φωτογραφίες του Π. Πουλίδη”, Εμπορική Τράπεζα 2004: στη σχετική λεζάντα του βιβλίου παραμένει αταύτιστος…)
4 «Μου αρέσει»
ο τομπουλης εχει συμμετασχει σε πολλες ελληνικες ταινιες ως κομπαρσος.
1 «Μου αρέσει»
Εδώ ο Τομπούλης ήταν ορχήστρα, όχι κομπάρσος.
1 «Μου αρέσει»
για ταινιες εγραψα, οχι για την φωτογραφια.
Δεν ήταν ταινία, γλέντι βαφτισιών ήταν.
1 «Μου αρέσει»
Ε, γι’ αυτό και δεν είναι κομπάρσος! 
1 «Μου αρέσει»
να το ξαναπω αλλιως… δεν αναφερθηκα στην συγκεκριμενη φωτογραφια. απλως αναφερω ως γενικη πληροφορια, οτι καπου στη δεκαετια του 60’ ο τομπουλης εχει παρει μερος σε κινηματογραφικες ταινιες ως απλος κομπαρσος. αλλωστε η περιγραφη της φωτογραφιας ειναι σαφης νομιζω…
Ας βάλουμε και την ενδιαφέρουσα πτυχιακή για τον Τομπούλη, όπου πράγματι και η πληροφορία ότι έχει παίξει σε ταινίες “φουστανέλλας”
και οχι μονο ‘‘φουστανελλας’’, τον εχω δει και αλλες ταινιες. παιζει και εκει που λεει ο ζαμπετας τον αραπη. ειναι αναμεσα στους πελατες.
Τώρα που λέτε ταινίες φουστανέλας, ο Τομπούλης δεν εμφανίζεται ως φουστανελοφόρος κι ο ίδιος σε μια ταινία, από την οποία έχει φτγρ ο Πετρόπουλος;
Μια ματιά στα ενδότερα του εργοστασίου της Columbia (ποιο δίσκο να σφουγγίζει άραγε ο μάστορης;)
(“Η Ελλάδα του μόχθου: 1900-1960», Ριζάρειον Ίδρυμα 2005)
4 «Μου αρέσει»
Το καζάνι, το καπάκι του οποίου βλέπουμε να ακουμπάει στον τοίχο κάτω, για τους δίσκους να ήταν, άραγε; 
Από το βιβλίο του Ι. Γεωργιάδη, “Τοξικολογία: κλινική και ιατροδικαστική” (1926). Στο κεφάλαιο για το χασίς εικονίζονται τα σχετικά “παρελκόμενα”:
4 «Μου αρέσει»
Κοίτα να δεις μπαγλαμάς, ε;
- τρεις μονές χορδές
- συνολικό μέγεθος κατά τα φαινόμενα μικροσκοπικό, το ηχείο όμως νορμάλ, όχι από αυτά που κρύβονται στη χούφτα
- ταστιέρα δεν έχει
- απ’ όσο μπορώ να διακρίνω έχει τα γνωστά εφτά τάστα, ή μάλλον μπερντέδες το πιθανότερο, με το τελευταίο όμως να είναι μια θέση παραπέρα (οιονεί όγδοο)
- τρύπα στο καπάκι μικροσκοπική
- σαν να μου φαίνεται ότι έχει κι εκείνη την ταμπουρατζήδικη κατασκευή όπου οι χορδές, στο πάνω ελεύθερο άκρο τους, αντί να πατάνε στο μαξιλάρι (τον «πάνω καβαλάρη») περνάνε κάτω από κάτι σαν μπερντέ μηδέν
Μάλλον μίνι σαζάκι ή ταμπουραδάκι θα το έλεγε κανείς, παρά μπουζουκοειδές με τη σημερινή έννοια.
Διορθώνω:
Οι ελεύθερες χορδές πατάνε στο τάστο (ή μπερντέ) μηδέν. Λίγο πιο πάνω, υπάρχει κάτι σαν μπερντές ή δέσιμο τέλος πάντων που τις συγκρατεί, δηλαδή περνάει από πάνω τους. Η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο είναι αισθητά μικρότερη απ’ όλες τις υπόλοιπες. Μετά από τον μπερντέ μηδέν υπάρχουν άλλοι έξι, εκ των οποίων ο τελευταίος είναι μια θέση παραπέρα, οιονεί έβδομος.
Νομίζω ότι τώρα το είδα και το κατάλαβα πιο σωστά. Βγάζει και πιο πολύ νόημα άλλωστε: μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς αυξημένη 4η, ιδίως αν τα διαστήματα γίνονται πολύ μικρά, όχι όμως χωρίς καθαρή 5η. Άλλωστε τα 7 τάστα, μέχρι καθαρή 5η, τα έχουμε ξαναδεί.
Και το ηχείο έχει δύο τρύπες, μια πολύ μικρή και μια ακόμη πιο μικρή! Ή η μία από τις δύο είναι τυχαίο σημάδι;
Και οπωσδήποτε, η απαραίτητη φούντα!
Τα σκαλίσματα, στο χωρίς μπερντέδες τμήμα του μάνικου, δεν τα έχω δει σε άλλα όργανα.