Καλησπέρα σε όλους…
Δεν θα πω τίποτα περισσότερο. Αυτό που θα δείτε θα σας αφήσει άφωνους.
Είναι έμπνευση του John Cage… και ονομάζεται “4:33”
Πάντως είναι καλύτερο από τα σκυλάδικα…:)
Πω πω!!! μας πηρε τ’αυτια!!!:047:
Λογικόν. Απουσία ουσιαστικής δημιουργίας, πνευματικής, καλλιτεχνικής, επιστημονικής κ.λπ, παίρνει τη θέση της κι ανθεί η αμορφωσιά και η αμουσία, η αλαζονική τιποτολογία με ελιτίστικο, φανταχτερό περιτύλιγμα, όπως η μαλακiα ετούτη. Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο “τίμιες” περιπτώσεις, που έχουν μια κάποια αυτογνωσία, όπως η βλακοπόπ του κιλού (μιας κι έγινε αναφορά).
Έχει κάνει πολύ ζημιά ο μεταμοντερνισμός, όπως έλεγε και μια ψυχή.
Αλλά, ρε Ζωρζ, αν είναι να αφιερώνουμε ένα ελάχιστο κλάσμα του χρόνου μας σε κάθε παπαριά που κυκλοφορεί εκεί έξω, μόλις βρήκαμε πλήρη απασχόληση.
Αυτό θα πει πολιτισμικό επίπεδο… το κοινό παρακολούθησε εκστασιασμένο και καταχειροκτρότησε τους βιρτουόζους!.. :240:
θου κύριε φυλακί τω στόματί μου…:079:
ΥΓ.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι θα μπορούσα να γίνω σολίστ στο συγκεκριμένο μουσικό είδος…
Εχουμε πήξει πια στη μαλαkία!
Σε λίγο θα φωνάζουμε “βοήθεια!” μέσα από ένα βαθύ πηγάδι σκaτά. Γύρω-γύρω κόσμος πολύς θ’ ακούνε την κραυγή. Οι μισοί θα κουνούν το κεφάλι τους εκστασιασμένοι και θα αναφωνούν “Τι πάθος! Τι ερμηνεία! Τι ταλέντο!”, ενώ οι άλλοι μισοί θα λένε “Καλή φωνή, δυνατή, αλλά …στονάρει”. Κι εμείς όλο και θα βουλιάζουμε πιο βαθιά στα σκaτά με μια μόνο αγωνιώδη σκέψη: “Υπάρχει πάτος σε αυτή τη χαβούζα;”
Έχει τέτοιο βάθος ο συμβολισμός, πςςςς… αχ πως να τον κατανοήσουμε εμείς με τις μέτριες λαϊκές μας ανησυχίες…
Αυτά που σας έλεγα για τους πειραματισμούς αλλά για ιδία χρήση.
Είδατε τα αποτελέσματα όταν ο καθένας δημοσιοποιεί την πνευματική του ανεπάρκεια;
Είσαστε όλοι προκατειλημμένοι και απορώ γιατί δεν έπιασε κανείς το υπονοούμενο.
Τιτλοφορείται “4:33” και ο συμβολισμός είναι προφανής:
Τόσο διαρκεί ένα μέσο xέσιμο.
(Βεβαίως, αν έχεις πιεί μπύρες και έχεις φάει ψητά, τηγανιτές πατάτες κ.λπ. ίσως πρέπει να το ξανακούσεις)
:112::091:
Τελικά φτάνεις να αναρωτιέσαι ποιος θα σου ρίξει την χαριστική βολή για να πας στο ΔΑΦΝΙ?
Ο καραμανλίς με τον αλογοσκούφι?
Ο νταλάρασ με τα χασηκλείδικα?
Εγω με την χρώνια κώφωση και την κυνωνική αναλγήσια μου?
ο σινθαίτης του 4/33 ?
Ο χατζη-Γιάννης με τα ένταιχνα ?
Ποιος μωρό μου ποιός , που λέει κι ο Κονιτόπουλος:mad:
Πάντως για την ιστορία, ο συγκεκριμένος συνθέτης πιστεύει ότι μουσική φτιάχνεται από οποιουσδήποτε ήχους.
Και το συγκεκριμένο κομμάτι το έγραψε μόνο και μόνο για να τονίσει ότι μουσική μπορεί να είναι και ένας ψίθυρος ή ένα τιτίβισμα.
Και στο συγκεκριμένη παράσταση αυτό που έγινε ήταν να βάλει τους ακροατές να αφουγκρασθούν τους ήχους γύρω τους.
Να φανταστείτε ο άνθρωπος αυτός ψάχνεται πολύ με τους ήχους. Βάζει στο πιάνο του μέσα βίδες και άλλα αντικείμενα για να δημιουργήσει καινούργια ήχους
Από τις λίγες σχετικά γνώσεις μου για τον Cage και τη μουσική του 20ου αιώνα, μπορώ να πώ ότι τα λόγια του Πάνου είναι μάλλον τραβηγμένα.
Δεν περιμένω να αναλύσουμε στο Φόρουμ το “έργο” του Cage ή οτιδήποτε άλλο “μοντέρνο”, ωστόσο η εξοικείωση με μια διαφορετική αισθητική απαιτεί χρόνο, έρευνα γύρω από τις συνθήκες δημιουργίας (πολλές φορές για να ακούσεις ένα έργο πρέπει πρώτα να διαβάσεις γιατί γράφτηκε…) και ΦΥΣΙΚΑ προυπόθεση αποτελεί να θέλουμε να ακούσουμε και να καταλάβουμε.
Αν σ’ έχουν βομβαρδίσει με τέτοιο “πολιτισμό”, τότε το χέσιμo διαρκεί είτε 0:33 είτε 40:33.
Στη συγκεκριμένη σύνθεση πάντως δεν ακούω ούτε ψιθύρους ούτε τιτιβίσματα. Μόνο βήχα.
Αν θέλετε να καταλάβετε την “αξία της σιωπής”, ακούστε το ταξίμι του Ιορδάνη στο “Μπουζουκάκι” ή το “Wish you were here” των Pink Floyd.
Μήπως έχει κανείς την παρτιτούρα?
Απορώ πραγματικά πως μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι 4/33 απραξίας μιας ορχήστρας συνιστούν κάποιο είδος “τέχνης”.
Ψυχολογικό τεστάκι για τους ακροατές , ίσως.
Κάποιας μορφής “δήλωση” άποψης , μπορεί.
Τέχνη δεν γίνεται να είναι γιατί απο μόνη της η σιωπή ή ο θόρυβος δεν φτιάχνουν μουσική έκτος αν κάποιος βάλει και το θέμα , τι είναι μουσική …κλπ κλπ.
Βέβαια αν το δούμε σαν παύση η οποία σου επιτρέπει να πεταχτείς στο μπάρ για ενα τσιγαράκι δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα.
Τωρα για τις βίδες στο πιάνο και τα φραγκοδίφραγκα στην κιθάρα δεν ξέρω αν αποτελούν πειραματισμούς στον ήχο τους αλλά σίγουρα νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα.:079:
τι κανει αυτος ο ηλιθιος οεο ?
Σηκώνει πολλή συζήτηση για το τι είναι Τέχνη και Δημιουργία και τι όχι, και πότε ο καλλιτέχνης, ίσως μην έχοντας να παρουσιάσει έργο πρωτότυπο, αρκείται στην πρωτοτυπία του “μη έργου”, στοχεύοντας στον αιφνιδιασμό του κοινού του.
Είναι μεν απόλαυση να απολαμβάνεις τους ήχους της φύσης, το θρόϊσμα των φύλλων, ένα τζιτζίκι το κατακαλόκαιρο ή το τιτίβισμα των πουλιών…, αλλά στο φυσικό τους χώρο, μες στη φύση, όχι δημιουργώντας μια τεχνητή πραγματικότητα στο χώρο μιας μεγαλούπολης, η οποία μάλιστα αν επαναλαμβάνεται στο διηνεκές καταντά αστεία.
Μπορείς όμως να παρουσιάσεις ως Τέχνη τα βηξίματα, τα τριξίματα από τις καρέκλες, τα χαχανητά των αμήχανων παρευρισκομένων, τις μηχανές από τα αυτοκίνητα, όπως έκανε ο Κέιτζ στο βιντεάκι αυτό, ή ο ίδιος πάλι, το 1959, όταν σε μια διάλεξη για την Τέχνη του ξεκίνησε και τελείωσε την ομιλία του με τη φράση:
“Δεν έχω να πω τίποτε και το λέω”
μπροστά σ’ ένα εμβρόντητο κοινό;;;
Παρόμοιοι πειραματισμοί είναι συχνοί τελευταία:
Εκθέσεις σε … κενούς χώρους, που «γεμίζουν» μόνο με τις σκιές του φωτός,
«Ταινία με τον καλλιτέχνη να κρύβεται πίσω από τους θάμνους», ένα μικρού μήκους φιλμ, όπου το κοινό μένει με την απορία γιατί είδε μόνο τους …θάμνους και μένει με το ερωτηματικό…πού - διάολο - ήταν ο καλλιτέχνης;;;
Εκθέσεις με πίνακες κενούς ή με μονοχρωμίες… και πάει λέγοντας.
Μπορεί να ξεκίνησε η όλη τάση από μια διάθεση να ξεφύγουμε από το υπερβολικό, το κραυγαλέο μερικές φορές της Τέχνης του μπαρόκ ή από μεσαιωνικές αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες έπρεπε να αποφεύγεται το κενό, γιατί δήλωνε την …απουσία του θεού …σπρώχνοντας τους καλλιτέχνες από αντίδραση στο μινιμαλισμό, στην αφαίρεση κ.λπ. και σε πειραματισμούς σχετικούς, όπως το εμβληματικό «Αόρατο γλυπτό» του Άντι Γουόρχολ, το γνωστό κενό βάθρο, ή τις μονοχρωμίες του Μάλεβιτς, αλλά οι καλλιτέχνες αυτοί δημιούργησαν και έργο, δεν αρκέστηκαν μόνο στη “διαμαρτυρία” μέσα από μερικά τέτοια απόλυτα αφαιρετικά έργα διαμαρτυρίας…
Πρέπει - νομίζω - να υπάρχει ένα μέτρο, ούτε του ύψους ούτε του βάθους…
Τι καλύτερο από το να ακούς σε αυθεντική εκτέλεση το Μάρκο στα “Μπλε παράθυρα”, το Θύμιο με την Καπετανίδου να ερμηνεύουν λαϊκά ζωντανά από τον “Πίκο”, χωρίς περιττές φιοριτούρες, αλλά ούτε απόλυτα αφαιρετικά;;;
Σκέφτομαι στη συναυλία προς τιμή του Άκη Πάνου, πρόσφατα στο Ξηροκάμπι, αν εφάρμοζαν την ίδια φαεινή ιδέα οι Παπαδόπουλος - Καρνέζης, τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Σπάρτης και ο τοπικός δραστήριος Σύλλογος: να σιωπούσαν … από άποψη φυσικά … και από…μινιμαλισμό…
Ε, ρε, γλέντια…
Αυτή τη άποψη τη δέχομαι ως την πιο σωστή καθώς απάντησε με επιχειρήματα προς το αντικείμενο. Νομίζω ότι οι υπόλοιποι ήταν λίγο υπερβολικοί.
Δεν νομίζω ότι γνωρίζουμε όλο το έργο του ώστε να ξέρουμε ακριβώς τί έκανε.
Και δεν καταλαβαίνω γιατι συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Τί περιμέναμε? Να βγάλει ο Κέιτζ τον Στουραΐτη να κάνει ταξίμια στην αίθουσα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ?
Ελένη, αυτοί που πήγαν στον κέιτζ προφανώς περίμεναν ότι θα “ακούσουν” κάτι πειραματικό. Στο αφιέρωμα για τον Ακη Πάνου θα τους δέρναμε όλοι μαζί !!!
Δηλαδή δεν αποδέχεστε ότι η λαϊκή/παραδοσιακή μουσική και η “έντεχνη” μπορούν να λειτουργούν και σε διαφορετικά πλαίσια ?
Προσωπικά έχω πρόβλημα όταν η μια λειτουργεί εις βάρος της άλλης.
Οι περισσότεροι από τους μοντέρνους συνθέτες έδειχναν ιδιαίτερη αγάπη στις παραδοσιακές μουσικές, τις εκτιμούσαν, καμιά φορά τις "βίαζαν"στα έργα τους, ναι, αλλά όχι για να τις υποβαθμίσουν.
σαφώς και το 4΄33 είναι ακραίο αλλά δεν αρκεί για να αναιρέσουμε ούτε τον Κέιτζ, ούτε μια τάση η οποία, σε κάθε περίπτωση, αφορά μόνον όποιον θέλει.
Και δεν πιστέυω σε καμία περίπτωση ότι όποιος ακούει τέτοια μουσική είναι ανώτερος.
Για κάτσε γιατί θ’ αρχίσουμε να στραβώνουμε.
Είμαστε υπερβολικοί γιατί δεν μπορούμε ντε και καλά να ονομάσουμε τέχνη τα τεσσεράμισι αυτά λεπτά απραξίας; Με το μπαρδόν δηλαδής…
Μήπως είναι τέχνη επειδή παρευρίσκονται καμιά σαρανταριά μουσικοί, οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα;
Τότε να στήσω 40 καραβομαραγκούς αραχτούς στις καρέκλες τους και να λέω ότι φτιάχνω καΐκια.
Να βάλω 40 αυτοκίνητα σβηστά σ’ ένα πάρκινγκ και να λέω ότι κάνω αγώνες ταχύτητας.
Τέλος, να μπω στο Φόρουμ για 10 χρόνια, παρακολουθώντας αλλά χωρίς να γράψω ούτε μία αράδα, χωρίς να πω ούτε μια λέξη, κι ύστερα να μιλήσουμε για τη συνεισφορά μου, τη σταθερή μου άποψη, την καίρια παρέμβασή μου στα δρώμενα. Ετσι, για την τέχνη κι εγώ…
Μεγάλη κουβέντα, λέει, το τι είναι τέχνη. Συμφωνώ. Ομως υπάρχουν και τα αυτονόητα. Θέλουμε δε θέλουμε. Το ποτήρι απέναντί μου είναι ένα …ποτήρι. Οχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή έτσι είναι. Αν εγώ πω ότι είναι ποδήλατο, αποκλείεται αυτό ν’ αρχίσει να βαράει πεντάλ.
Το “έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” εξυπηρέτησε τον Πιραντέλο σε συγκεκριμένες καταστάσεις κι ύστερα έγινε κλισέ όσων αδυνατούν (επειδή δεν μπορούν ή δε θέλουν) να ξεχωρίσουν το αληθινό, το σωστό, το γνήσιο, το προφανές, στο όνομα του “πλουραλισμού” και της κουλτουρομαγκιάς.
Εμένα επιτρέψτε μου να βλέπω το ποτήρι απέναντί μου, χωρίς να με λέτε υπερβολικό.
Αγαπητέ Άρη,
Σας είπα υπερβολικούς γιατί κατακρίνατε τον Κέιτζ από ένα και μόνο έργο του. Για αυτό το λόγο και μόνο. Και εγώ όταν το άκουσα έβαλα τα γέλια…Αυτός είναι και ο λόγος που το ανέβασα και σε αυτό το φόρουμ.
Απλά μετά είπα “κάτσε να δω και άλλα έργα του και μετά να κρίνω τον καλλιτέχνη”.
Πολλές απαντήσεις κατακρίνουν τον καλλιτέχνη χωρίς να έχουν δει άλλα έργα του.
Πιστεύω ότι το θέμα είναι κάτι παρόμοιο με τον Μάνο Ελευθερίου.
Ο Μάνος είναι εξαίρετος στιχουργός, αλλά πήγε και έγραψε για τον Ψινάκη.
Όλοι οι μεγάλοι πολλές φορές κάνουν πράγματα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.
Αυτό ήθελα να πω με την λέξη “υπερβολικοί”
Πιστεύω ότι αν ακούσεις μερικές συνθέσεις του Κέιτζ να αλλάξεις γνώμη.
Νομίζω ότι δεν κατέκρινε κανείς τον Κέιτζ.
Απλά γελάμε με το συγκεκριμένο… “κομμάτι” του.
:019:
Δεν πιστεύω να πιστεύεις ότι έπρεπε να το πάρουμε στα σοβαρά.
Τώρα, το ποιος είναι ο Κέιτζ, το πόσο ωραία ή αδιάφορη μουσική φτιάχνει, αυτός και άλλοι εκατοντάδες χιλιάδες συνθέτες ανά το κόσμο και την ιστορία, αυτό είναι μια εντελώς άλλη κουβέντα. Που - εδώ που τα λέμε - δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο πρέπει να την κάνουμε.
Και συ ρε Γιώργο, αν στόχος σου ήταν να μας υποψιάσεις για τον Κέιτζ, κανονικά έπρεπε να δώσεις ένα link με μουσική, όχι με σιωπή. Ετσι δεν είναι;