Έλεος... "Ας σηκωθούμε λίγο ψηλότερα"...

Θά΄ταν πολύ κρίμα αν οι παρακάτω γραμμές εκληφθούν σαν υποδείξεις. Είναι απλά, παροτρύνσεις γιά να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…

[SIZE=5][COLOR=blue]Δε ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ ότι οι συζητήσεις στα διάφορα forum γυρίζουν, συνήθως, περί εαυτόν. Υπάρχουν κάποια θέματα που έρχονται και επανέρχονται στο προσκήνιο. Αυτό δεν είναι λάθος, ούτε κακό, φτάνει να σπρώχναν το πράμα λίγο πιό πέρα. Έλα όμως που δε το κάνουν… Οι λόγοι είναι πολλοί και , κάποιοι απ΄αυτούς αντικειμενικοί.[/COLOR][/SIZE]

Διάβασα κάπου ότι οι αντίστοιχοι Ισπανοί φορουμίστες τρωγόντουσαν και καταγίνονταν χρόνια γιά να καταφέρουν να ορίσουν, από που στο καλό έρχεται η λέξη φλαμένκο. Κάποια στιγμή κάποιοι/ες ταρακουνήθηκαν και είπαν, «φτάνει, ας πάμε παρακάτω!».

Έκαναν δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι αντίστοιχο με τον ιδιοφυή Αλέξανδρο που δεν είχε καιρό γιά χάσιμο. Τράβηξε μιά σπαθιά, πράξη απίστευτα τολμηρή γιά τα τότε δεδομένα, και έκοψε το Γόρδειο δεσμό που είχε ταλαιπωρήσει κόσμο και κοσμάκη. Ή, σα την Πατουλίδου που, εν αγνοία της, αναφωνώντας «γιά την Ελλάδα, ρε γαμότο», έλυσε το σύμπλεγμα του ελληνικού Τύπου που δε τολμούσε να γράψει τη «φοβερή» αυτή λέξη…

Μερικά από τα θέματα που επανέρχονται είναι, μεταξύ άλλων:

Τί είναι ρεμπέτικο; /μόνο τραγούδια της μαστούρας;/μόνο του «υποκόσμου»;/ποιά είναι τα συνειδητοποιημένα;/ποιά τα «εργατικά»; κτρ.

Τί είναι μάγκας;

Πότε έγινε η «κοσμοϊστορική» πρώτη εγγραφή με μπουζούκι στο Ελλάντα; (συγνώμη που είμαι λίγο ειρωνικός)…

Στο μεταξύ, η έρευνα παραμένει στατική, ερασιτεχνική, κουτσή και διασπασμένη, κατά το σύνηθες, σε χίλια δυό κομάτια.

Η φιλική μου πρόταση είναι το άνοιγμα του διαβήτη μας. Ένα άνοιγμα σε νέα θέματα ή ακόμα και τα γνωστά, αλλά με μιά άλλη γλώσσα, με μιά άλλη οπτική γωνία.
Το θέμα, γιά παράδειγμα, που άνοιξε η Μάρθα (η οποία επίσης έρχεται και επανέρχεται), «Ρεμπέτικο, ένας κόσμος ανδρών», ήταν εξαιρετικά σπάνιο γιά την Ελλάδα και, ελπίζω ότι συμφωνείτε, ότι δεν ήταν τυχαίο ότι μπήκε από ξένη και γυναίκα. Όχι;

Υπάρχουν ατέλειωτα, γοητευτικά θέματα που δε θίγονται σαν, η πορνεία της εποχής, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που εξαφανίστηκαν (προς μεγάλη χαρά όλων) μέσα σε μιά μέρα, οι μπηχτές που ρίξαν οι Μικρασιάτες μέσα στα τραγούδια τους, οι νταήδες (παλιότεροι και νεότεροι, όπου οπου οι μεν πρώτοι δρούσαν όταν χρειαζόταν, οι δε δεύτεροι πήγαιναν γυρεύοντας), δε γνωρίζουμε τίποτα γιά μιά απ΄τις δυό μεγαλύτερες τραγουδίστριες (Ρίτα Αμπατζή – χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η ημερομηνία γέννησής της ήταν 1903 και όχι 1914 όπως γράφεται παντού. Έκρυβε χρόνια αυτό το χρυσό κορίτσι, αλλ΄αυτό τραβάει μαζί του χίλια δυό συμπεράσματα που έχουν ήδη γραφτεί και κανείς δε κάνει τον κόπο να τα διορθώσει/επανορθώσει/ακόμα και να τα αναφέρει). Τελοσπάντων, υπάρχουν αμέτρητα, πραγματικά γοητευτικά θέματα.

Έλεος…
Ας «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…

Νέα θέματα με άλλες οπτικές γωνίες ανανεώνουν το forum, την όρεξη, φέρνουν καινούριο κόσμο μέσα του, δημιουργούν εναύσματα γιά εργασίες, προχωρούν την έρευνα και το ενδιαφέρον γιι αυτήν.

Κάτι που φαίνεται να μη κολλάει με τα παραπάνω κι όμως δεν είναι, το μπουζούκι και ο επίμονος εστιασμός πάνω σ΄αυτό που δεν οδηγεί πουθενά. Μπορεί νά΄ναι αγαπημένο όργανο αλλά έχει αγγίξει τα όριά του από καιρό. Πιό γρήγορα από νέους δεξιοτέχνες δε γίνεται να παίξει. Κι αν γίνεται, δεν έχει σημασία. Επιστροφή στο αργό, αισθαντικό παίξιμο, είναι κάτι που θα συγκινούσε αλλιώς.

Το επόμενο βήμα γιά το μπουζούκι δε μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από την ένταξή του - με άλλο τρόπο απ΄αυτόν που έχει ήδη δοκιμαστεί - σε μεγάλη ορχήστρα, με άλλα μουσικά κομάτια, εμπνευσμένα ή όχι, απ΄το ρεμπέτικο.

Η Κίνα έχει 50.000.000 άριστα καταρτισμένους/ες πιανίστες/τριες που θέλει να τους εξάγει σ΄όλο τον κόσμο. Σ΄εμάς, στη λιλιπούτεια Ελλάδα, έχουμε υπερπληθώρα παικτών του μπουζουκιού που δε πρόκειται, σε καμιά περίπτωση, ν΄απορροφηθεί. Απομένει το παίξιμο γιά φίλους/ες και κάποια μαγαζιά που θα έχουν καλή ατμόσφαιρα. Ή όχι;

Υπάρχουν ατέλειωτα, γοητευτικά θέματα που δε θίγονται
Συμφωνώ.Κάνε μια αρχη!

Στο μεταξύ, η έρευνα παραμένει στατική, ερασιτεχνική, κουτσή και διασπασμένη, κατά το σύνηθες, σε χίλια δυό κομάτια.

Υπάρχουν άτομα εδω μέσα που μας έχουν αποδείξει το αντίθετο.

Η Κίνα έχει 50.000.000 άριστα καταρτισμένους/ες πιανίστες/τριες που θέλει να τους εξάγει σ΄όλο τον κόσμο. Σ΄εμάς, στη λιλιπούτεια Ελλάδα, έχουμε υπερπληθώρα παικτών του μπουζουκιού που δε πρόκειται, σε καμιά περίπτωση, ν΄απορροφηθεί. Απομένει το παίξιμο γιά φίλους/ες και κάποια μαγαζιά που θα έχουν καλή ατμόσφαιρα. Ή όχι;

Άντε να παίξεις στον ευρωπαίο το ‘Παραπονιέμαι στον ντουνιά’.:079:

[quote=Kostas Ladopoulos;166318]Υπάρχουν κάποια θέματα που έρχονται και επανέρχονται στο προσκήνιο. Αυτό δεν είναι λάθος, ούτε κακό, φτάνει να σπρώχναν το πράμα λίγο πιό πέρα. Έλα όμως που δε το κάνουν…
Κύριε Λαδόπουλε, κατά την ταπεινή προσωπική μου εκτίμηση, δεν θεωρώ κακό το ότι κάποια θέματα, τίθενται ακόμη υπο συζήτηση. Εφ΄ όσον οι συν-forum-ίστες, ενδιαφέρονται, τα συντηρεί και τα ποτίζει η ίδια η συμμετοχή τους. Αλλιώς, αν είναι αδιάφορα στο κοινό, μαραίνονται και πεθαίνουν αφ΄ εαυτού.

…και έκοψε το Γόρδειο δεσμό που είχε ταλαιπωρήσει κόσμο και κοσμάκη.
Το γεγονός ότι ασχολούμαστε με πρόσωπα, τραγούδια, καταστάσεις που έλαβαν χώρα, έως και πλέον του αιώνος, δείχνει ότι δ ε ν θέλουμε να κόψουμε τον ‘‘Γόρδιο δεσμό’’.

Μερικά από τα θέματα που επανέρχονται είναι, μεταξύ άλλων:…
Όταν πρωτομπήκα στο forum, αυτά ήταν τα θέματα τα οποία μου κέντρισαν την προσοχή και παρέμεινα. Διάβασα, διδάχτηκα, και τελικά…κόλλησα.

Στο μεταξύ, η έρευνα παραμένει στατική, ερασιτεχνική, κουτσή και διασπασμένη, κατά το σύνηθες, σε χίλια δυό κομάτια.
Έως ένα σημείο θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλα, ποιός είναι ο σκοπός του forum? Η έρευνα??? Για αυτό είμαστε εδώ 3.500 χιλιάδες νοματαίοι?

Η φιλική μου πρόταση είναι το άνοιγμα του διαβήτη μας.
Συμφωνώ !!!

Ένα άνοιγμα σε νέα θέματα ή ακόμα και τα γνωστά, αλλά με μιά άλλη γλώσσα, με μιά άλλη οπτική γωνία.
Το θέμα, γιά παράδειγμα, που άνοιξε η Μάρθα (η οποία επίσης έρχεται και επανέρχεται), «Ρεμπέτικο, ένας κόσμος ανδρών», ήταν εξαιρετικά σπάνιο γιά την Ελλάδα και, ελπίζω ότι συμφωνείτε, ότι δεν ήταν τυχαίο ότι μπήκε από ξένη και γυναίκα. Όχι;
Συμφωνώ, ότι έτσι είναι. Σπάνιο, ενδιαφέρον, αλλά σαφώς δεν είναι το κυρίαρχο, του ρεμπέτικου τραγουδιού.

Υπάρχουν ατέλειωτα, γοητευτικά θέματα που δε θίγονται σαν, η πορνεία της εποχής, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι μπηχτές που ρίξαν οι Μικρασιάτες μέσα στα τραγούδια τους, οι νταήδες, … Τελοσπάντων, υπάρχουν αμέτρητα, πραγματικά γοητευτικά θέματα.
Όντως. Και εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι υπάρχουν αμέτρητα θέματα.
Κάποια απο τα οποία ελοχεύουν και κινδύνους ! ! ! ! .
Δηλαδή, σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις για το ρεμπέτικο, τέθηκε το θέμα ‘’ αν το χασίσι και η πρέζα, τότε και τώρα ήταν το ίδιο. Νοθεία υπήρχε? Τι τιμές το δίνανε(αναλογικά με την εποχή)? που το πουλάγανε? πως γινόταν η καλλιέργειά του και η επεξεργασία του’’?

Ακόμα χειρότερα, με αφορμή, κάτι ψάρια που έλεγε ένα τραγούδι, τέθηκε το θέμα, της ποιότητας των ψαριών τότε και τώρα, όπως επίσης θέματα σχετικά με πετονιές, παραγάδια και μαλάγρες.

Δεν νομίζω ότι τέτοια θέματα θα βοηθούσαν και πολύ.

Έλεος…
Ας «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…
Η αντίθεσή μου, είναι ως προς το έντονο ύφος, της παρότρυνσης σας. Και αν κάτι κουράζει εσάς ή εμένα ή οποιονδήποτε, τότε …δεν ξαναμπαίνει και υπάρχουν πολλά άλλα, αντιστοίχου θεματικής forum.

Αλλα θα συμφωνήσω με την παρότρυνση.

Νέα θέματα με άλλες οπτικές γωνίες
Σας ακούμε…

…το μπουζούκι και ο επίμονος εστιασμός πάνω σ΄αυτό που δεν οδηγεί πουθενά.
Εδώ θα διαφωνήσω. Οριζοντίως και καθέτως και διαγωνίως.
Αν δεν υπήρχε αυτό το οργανάκι τώρα δεν θα είχα την τιμή να συνομιλώ με τόσο κόσμο και να γνωρίζω ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις, ιδέες, και τόοοοοοοοοοοοοοοοσα άλλα.

Μπορεί νά΄ναι αγαπημένο όργανο αλλά έχει αγγίξει τα όριά του από καιρό. Πιό γρήγορα από νέους δεξιοτέχνες δε γίνεται να παίξει.
Και εδώ θα διαφωνήσω. Γνωρίζεται κάτι και δεν μας το λέτε?
Και το ζητούμενο είναι να παίξει πιό γρήγορα? (τότε μαζί με την Βανδή παίζει ο Ολύμπιος Χρήστος. Λίγο πιό γρήγορος απο πολυβόλο). Εκεί θα ήμασταν.
Ακούμε ρεμπετικα, διότι μας αγγίζουν στην καρδιά, όχι γιατί παίζουν εξαιρετικοί δεξιοτέχνες (που υπάρχουν και αυτοί). Ίδε πρόσφατες συζητήσεις περί ‘‘δεξιοτεχνικού παιξίματος’’.

Το επόμενο βήμα γιά το μπουζούκι δε μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από την ένταξή του - με άλλο τρόπο απ΄αυτόν που έχει ήδη δοκιμαστεί - σε μεγάλη ορχήστρα, με άλλα μουσικά κομάτια, εμπνευσμένα ή όχι, απ΄το ρεμπέτικο.
Δηλ. Νταλάρας, Πολυκανδριώτης???
Προηγαγαν το ρεμπέτικο?

Η Κίνα έχει 50.000.000 άριστα καταρτισμένους/ες πιανίστες/τριες που θέλει να τους εξάγει σ΄όλο τον κόσμο.
Σε λίγο θα εξάγει και μπουζουξήδες.

Απομένει το παίξιμο γιά φίλους/ες και κάποια μαγαζιά που θα έχουν καλή ατμόσφαιρα. Ή όχι;
Προσωπικά παίζω για να το 'φχαριστιέμαι πρωτίστως εγώ.

Φιλικά
Πάνος.

Υ.Γ. προς διαχειριστές, συντονιστές. Πάτησα το κουμπάκι, πολλαπλή παράθεση, αλλά δεν μου έβγαλε τα κουτάκια όπως ήθελα. Έτσι, αντί να τα ξαναγράψω, τα έκανα με τον παραδοσιακό χρωματιστό τρόπο. Μη με μαλώσετε. Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Καλές οι τοποθετήσεις και οι συμφωνίες, αλλά τα περιμένουμε πάλι από τους άλλους. Τι θα πει: “Κάντε μια αρχή”; Τι θα πει: “Σας ακούμε”; Επειδή έριξε μια πρόταση στο τραπέζι αυτό τον καθιστά και υπεύθυνο για τη συνέχεια;
Υπερασπιζόμαστε το ρεμπέτικο τυφλά και χωρίς τις προεκτάσεις του; Δεν υπάρχουν θέματα που να μας απασχολούν πραγματικά και να θέλουμε να ασχοληθούμε;
Φοβόμαστε να θέσουμε νέου τύπου ερωτήματα; Γιατί; Για το τι θα πουν οι άλλοι; Για το πως θα μας δουν οι άλλοι;
Κάπου εκεί κινείται το “μήνυμα” του Κου Λαδόπουλου κι αν όχι το συμπληρώνω εγώ αυτό, σαν δική μου απορία!

Με φιλική διάθεση.

Παραθέτω αυτή την παρατήρηση γιατί δίνει απήντηση στην κουβέντα περί “παλιών συζητήσεων και θεμάτων”.
Ο καινούργιος φίλος του Φόρουμ δεν μπαίνει συνήθως για να διαβάσει το θέμα, π.χ. “Διαστημικά παιξίματα”, αλλά ψάχνοντας στοιχεία που έχουν παρατεθεί στο Φόρουμ ίσως και 10 χρόνια πριν. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν να θέλει να συνεχίσει εκείνη την παλιά κουβέντα.

Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα του φόρουμ είναι ότι φοβούμαστε να θέσουμε νέου τύπου ερωτήματα, ούτε ότι οι συζητήσεις γυρίζουν περί εαυτάς. Ειδικά για το δεύτερο, ένα από τα μικροπροβλήματα (που όμως έχει και την ωραία του πλευρά) είναι ότι συνήθως η συζήτηση παίρνει δρόμο διαφορετικό από εκείνον που αρχικά ακολουθούσαμε. Όσο για το ότι οι Ισπανοί κατέληξαν πως το Φλαμένκο δεν ξέρουμε από πού έρχεται, ας θυμήσω τα λεχθέντα (από εμένα, επανειλημμένως) ότι π.χ. στο θέμα της ετυμολογίας της λέξης ρεμπέτικο ό τι ήταν να λεχθεί ελέχθη και, μέχρι τη στιγμή της αποκάλυψης, όταν και αν αυτή έρθει, ας σταματήσουμε την κουβέντα γιατί δεν έχει νόημα.

Στον Δ Γκόγκο θα απαντήσω ότι το «παραπονιέμαι στο ντουνιά» έχει τύχει ευρύτατης αποδοχής από την μικρή παρέα των ξένων (κυρίως Ευρωπαίων) που κάθε χρόνο στην Ύδρα προσπαθούν, πολλοί και χωρίς τη βοήθεια που θα τους έδινε η γνώση της γλώσσας, να καταλάβουν και να χαρούν τα ρεμπέτικα και παραδοσιακά, αποδοχής με βροχή «παραγγελιών» για επανάληψη της εκτέλεσής του. Μικρή αυτή η κοινότητα, αλλά καλύτερα έτσι παρά να απαρνηθούμε την ταυτότητά μας για χάρη μιάς εφήμερης μεγάλης ακροαματικότητας στις διεθνείς αγορές.

Και βέβαια, το φόρουμ δεν είναι χώρος έρευνας και μελέτης, με πρωτογενή και δευτερογενή αποτελέσματα, αλλά έχω την εντύπωση ότι πολλοί το επισκέπτονται για να πάρουν γνώσεις και αρκετοί υλοποιούν την επιδίωξή τους αυτή. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η Κλίκα (όταν υπάρχει…).

Γόρδιο Δεσμό δεν είναι εύκολο να κόψεις γιατί, για να το τολμήσεις πρέπει να βρίσκεσαι πραγματικά σε ασφυκτικό αδιέξοδο που σε ωθεί σε ριζική ρήξη με το παρελθόν. Δεν νομίζω πως τη στιγμή αυτή έχουμε τέτοιαν ανάγκη, ιδίως όταν συγκρίνω με τα πολιτιστικά επιτεύγματα και των άλλων λαών της υφηλίου. Υπάρχουν και άλλοι, πολύ μα πολύ χειρότεροι από εμάς. Και δεν βρίσκονται στη Ζουαζιλάνδη.

Έχω την εντύπωση πως η τακτική που ακολουθείται στα forums είναι η εξής:
Κάποιος θέτει ένα θέμα που τον ενδιαφέρει είτε με τη μορφή ερώτησης είτε κάνοντας την αρχή, τοποθετούμενος πάνω σ’ αυτό.
Και στις δυο περιπτώσεις περιμένει την ανταπόκριση των συνομιλητών του, οι οποίοι μπορούν να τον παραπέμψουν σε παλιότερες συζητήσεις (αν υπάρχουν) ή να ξεκινήσει νέα συζήτηση ανάλογα με το ενδιαφέρον που θα υπάρξει.

Πράγματι, το φόρουμ όχι μόνο το δικό μας, έχει από τη φύση του, την ύπαρξή του, ένα χαρακτήρα ελεύθερο που πολλές φορές είναι τροχοπέδη στην τεκμηρίωση, την έρευνα και την παρουσίαση. Ομολογώ μάλιστα ότι πολλές φορές έχω διαπιστώσει να χάνονται ευκαιρίες για κάτι πιο βαθύ, πιο επιστημονικό, με μεγαλύτερες δόσεις τεκμηρίωσης και έρευνας.
Τα 12 αυτά χρόνια όμως έχω διαπιστώσει ότι το φόρουμ είναι πολυσυλλεκτικό, ελεύθερο στην έκφραση, ελεύθερο για όλους να πουν την κουβέντα τους, την ανησυχία τους, να ρωτήσουν για να μάθουν, να βρουν συντροφιά σε αυτό που αγαπούν, να μάθουν για το λαϊκό τραγούδι. Αυτά όλα του δίνουν ένα χαρακτήρα πολλές φορές πλαδαρό και ενίοτε αρνητικό (κοιτώντας το από τη μεριά της τεκμηρίωσης και της έρευνας).
Όμως νομίζω ότι έχουμε αποφασίσει πλέον ότι ότι το φόρουμ πρέπει να έχει αυτό το χαρακτήρα της πολυσυλλεκτικής διάθεσης για να “μαζεύει” τις δυνάμεις που αγαπούν το λαϊκό τραγούδι χωρίς αποκλεισμούς. Το φόρουμ λοιπόν είναι ένα καφενείο με όλα του τα κακά αλλά και καλά στοιχεία που αυτό περιέχει.

Η διαπίστωση της λειτουργίας του φόρουμ ως καφενείου (με την καλή έννοια), η ιδιαιτερότητα που έχει αυτή του η χρήση και ταυτόχρονα η ανάγκη μας να παράγουμε κάτι πιο τεκμηριωμένο, με έρευνα, με άποψη γι’ αυτό που αγαπάμε, έκανε ένα πυρήνα από το φόρουμ που σήμερα είναι η διαχειριστική του ομάδα να εκδώσουμε την ΚΛΙΚΑ, το πρώτο διαδικτυακό περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι η οποία την επόμενη εβδομάδα θα βρίσκεται και πάλι στον αέρα με νέο τεύχος (8o). Η κίνησή μας αυτή ήρθε να καλύψει το κενό της έρευνας για το φόρουμ.
Στην ΚΛΙΚΑ λοιπόν γράφουν άνθρωποι που ερευνούν κάπως παραπάνω, έχουν άποψη πιο τεκμηριωμένη λόγω της έρευνας που έχουν κάνει.
Με την ευκαιρία της άποψης του Κώστα Λαδόπουλου, η πρόσκληση που απευθύνουμε σε όλους τους φίλους που ερευνούν, που ψάχνουν να βρουν την αλήθεια η οποία είναι χωμένη στην ιστορία, που έχουν τη διάθεση να μοιραστούν την έρευνά τους και ταυτόχρονα να συμμετέχουν στην έκδοση ενός διαδικτυακού περιοδικού για τον λαϊκό μουσικό πολιτισμό μας είναι:
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΣΤΗΝ ΚΛΙΚΑ

www.klika.gr

Ο καθενας επιλεγει τον τροπο που θα προεκτεινει την ερευνα του ατομικα, αλλος μεσω ερευνας στην ακαδημαικη της μορφη, αλλος με το να ακουσει αγνωστα τραγουδια και αλλος με το να παιζει τραγουδια στο μπουζουκι του…

Η ερευνα που τηρει τους δεοντολογικους της κανονες σαφως και εχει να φερει στο φως σημαντικα πραγματα, μαζι της ομως μπορει να φερει και την απομυθοποιηση εως και την αποστροφη… γιατι η αποκρυσταλωση γεγονοτων που εχουν και χαρακτηρα μιας αλλη εποχης δεν μπορει να κριθει με τα σημερινα κριτηρια…

Στα φορουμ η κουβεντα αλλοτε παρειστικη και αλλοτε μεσω ανταλλαγης βαρυγδουπων ποστ μπορει να δημιουργησει αφορμες για ψαξιμο αλλα η κουβεντα δεν ειναι ερευνα… Μπορει μετα την αφορμη που δινει ενα φορουμ να γινει και η παρουσιαση των ευρηματων αλλα η ανταλλαγη αποψεων οσο στοιχειοθετημενων και να ειναι δεν αποτελει ερευνα…