Θά΄ταν πολύ κρίμα αν οι παρακάτω γραμμές εκληφθούν σαν υποδείξεις. Είναι απλά, παροτρύνσεις γιά να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…
[SIZE=5][COLOR=blue]Δε ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ ότι οι συζητήσεις στα διάφορα forum γυρίζουν, συνήθως, περί εαυτόν. Υπάρχουν κάποια θέματα που έρχονται και επανέρχονται στο προσκήνιο. Αυτό δεν είναι λάθος, ούτε κακό, φτάνει να σπρώχναν το πράμα λίγο πιό πέρα. Έλα όμως που δε το κάνουν… Οι λόγοι είναι πολλοί και , κάποιοι απ΄αυτούς αντικειμενικοί.[/COLOR][/SIZE]
Διάβασα κάπου ότι οι αντίστοιχοι Ισπανοί φορουμίστες τρωγόντουσαν και καταγίνονταν χρόνια γιά να καταφέρουν να ορίσουν, από που στο καλό έρχεται η λέξη φλαμένκο. Κάποια στιγμή κάποιοι/ες ταρακουνήθηκαν και είπαν, «φτάνει, ας πάμε παρακάτω!».
Έκαναν δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι αντίστοιχο με τον ιδιοφυή Αλέξανδρο που δεν είχε καιρό γιά χάσιμο. Τράβηξε μιά σπαθιά, πράξη απίστευτα τολμηρή γιά τα τότε δεδομένα, και έκοψε το Γόρδειο δεσμό που είχε ταλαιπωρήσει κόσμο και κοσμάκη. Ή, σα την Πατουλίδου που, εν αγνοία της, αναφωνώντας «γιά την Ελλάδα, ρε γαμότο», έλυσε το σύμπλεγμα του ελληνικού Τύπου που δε τολμούσε να γράψει τη «φοβερή» αυτή λέξη…
Μερικά από τα θέματα που επανέρχονται είναι, μεταξύ άλλων:
Τί είναι ρεμπέτικο; /μόνο τραγούδια της μαστούρας;/μόνο του «υποκόσμου»;/ποιά είναι τα συνειδητοποιημένα;/ποιά τα «εργατικά»; κτρ.
Τί είναι μάγκας;
Πότε έγινε η «κοσμοϊστορική» πρώτη εγγραφή με μπουζούκι στο Ελλάντα; (συγνώμη που είμαι λίγο ειρωνικός)…
Στο μεταξύ, η έρευνα παραμένει στατική, ερασιτεχνική, κουτσή και διασπασμένη, κατά το σύνηθες, σε χίλια δυό κομάτια.
Η φιλική μου πρόταση είναι το άνοιγμα του διαβήτη μας. Ένα άνοιγμα σε νέα θέματα ή ακόμα και τα γνωστά, αλλά με μιά άλλη γλώσσα, με μιά άλλη οπτική γωνία.
Το θέμα, γιά παράδειγμα, που άνοιξε η Μάρθα (η οποία επίσης έρχεται και επανέρχεται), «Ρεμπέτικο, ένας κόσμος ανδρών», ήταν εξαιρετικά σπάνιο γιά την Ελλάδα και, ελπίζω ότι συμφωνείτε, ότι δεν ήταν τυχαίο ότι μπήκε από ξένη και γυναίκα. Όχι;
Υπάρχουν ατέλειωτα, γοητευτικά θέματα που δε θίγονται σαν, η πορνεία της εποχής, οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που εξαφανίστηκαν (προς μεγάλη χαρά όλων) μέσα σε μιά μέρα, οι μπηχτές που ρίξαν οι Μικρασιάτες μέσα στα τραγούδια τους, οι νταήδες (παλιότεροι και νεότεροι, όπου οπου οι μεν πρώτοι δρούσαν όταν χρειαζόταν, οι δε δεύτεροι πήγαιναν γυρεύοντας), δε γνωρίζουμε τίποτα γιά μιά απ΄τις δυό μεγαλύτερες τραγουδίστριες (Ρίτα Αμπατζή – χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η ημερομηνία γέννησής της ήταν 1903 και όχι 1914 όπως γράφεται παντού. Έκρυβε χρόνια αυτό το χρυσό κορίτσι, αλλ΄αυτό τραβάει μαζί του χίλια δυό συμπεράσματα που έχουν ήδη γραφτεί και κανείς δε κάνει τον κόπο να τα διορθώσει/επανορθώσει/ακόμα και να τα αναφέρει). Τελοσπάντων, υπάρχουν αμέτρητα, πραγματικά γοητευτικά θέματα.
Έλεος…
Ας «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»…
Νέα θέματα με άλλες οπτικές γωνίες ανανεώνουν το forum, την όρεξη, φέρνουν καινούριο κόσμο μέσα του, δημιουργούν εναύσματα γιά εργασίες, προχωρούν την έρευνα και το ενδιαφέρον γιι αυτήν.
Κάτι που φαίνεται να μη κολλάει με τα παραπάνω κι όμως δεν είναι, το μπουζούκι και ο επίμονος εστιασμός πάνω σ΄αυτό που δεν οδηγεί πουθενά. Μπορεί νά΄ναι αγαπημένο όργανο αλλά έχει αγγίξει τα όριά του από καιρό. Πιό γρήγορα από νέους δεξιοτέχνες δε γίνεται να παίξει. Κι αν γίνεται, δεν έχει σημασία. Επιστροφή στο αργό, αισθαντικό παίξιμο, είναι κάτι που θα συγκινούσε αλλιώς.
Το επόμενο βήμα γιά το μπουζούκι δε μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από την ένταξή του - με άλλο τρόπο απ΄αυτόν που έχει ήδη δοκιμαστεί - σε μεγάλη ορχήστρα, με άλλα μουσικά κομάτια, εμπνευσμένα ή όχι, απ΄το ρεμπέτικο.
Η Κίνα έχει 50.000.000 άριστα καταρτισμένους/ες πιανίστες/τριες που θέλει να τους εξάγει σ΄όλο τον κόσμο. Σ΄εμάς, στη λιλιπούτεια Ελλάδα, έχουμε υπερπληθώρα παικτών του μπουζουκιού που δε πρόκειται, σε καμιά περίπτωση, ν΄απορροφηθεί. Απομένει το παίξιμο γιά φίλους/ες και κάποια μαγαζιά που θα έχουν καλή ατμόσφαιρα. Ή όχι;