Δημοσίευση του χρήστη ΣΑΚΗΣ
ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΙΣΤΑΣ
11 Απρ 2019
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΙΠΗΣ: 1890/5 – 1952;
ΣΥΝΘΕΤΗΣ – ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ – ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ -
ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ
Το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας
Καριπόπουλος και γεννήθηκε στην Πόλη.
Άγνωστο παραμένει αν το «Καρίπης» ήταν
αλλαγή του ονόματός του από τον ίδιο, ή ήταν
το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο.
Για το σπουδαίο αυτό Κωνσταντινοπολίτη
κιθαρίστα, τραγουδιστή, συνθέτη και
στιχουργό, που ήρθε στην Αθήνα μετά τη
Μικρασιατική καταστροφή στα 1922, δεν είναι
γνωστά ούτε το έτος γέννησης ούτε το έτος
θανάτου!
-
Ο Τάσος Σχορέλης στη «Ρεμπέτικη
Ανθολογία» του (τόμος Β΄, σελ.153), με
στοιχεία από τους Μιχάλη Γενίτσαρη,
Δημήτρη Χριστοδούλου και άλλους ρεμπέτες,
φίλους και συνεργάτες του Καρίπη, αναφέρει
ως έτος γέννησης το 1865 και έτος θανάτου
το 1944. Το τελευταίο στοιχείο (η χρονολογία
θανάτου του) σίγουρα είναι λάθος, μια και ο
Καρίπης συμμετείχε ως κιθαρίστας στο
συγκρότημα του Βασίλη Τσιτσάνη (στο πάλκο
και στις γραμμοφωνήσεις δίσκων) μέχρι και
το 1951–1952. -
Ο Παναγιώτης Κουνάδης βασιζόμενος σε
αφηγήσεις φίλων και συναδέλφων του αλλά
και των αρχείων της Columbia (όπου φαίνεται
να συμμετέχει ο Καρίπης σε ηχογραφήσεις
μέχρι και το 1951), αναφέρει ότι γεννήθηκε
μεταξύ 1890–1895 και πέθανε περί το 1952 –
αφού τότε χάνονται ξαφνικά τα ίχνη του.
Σημαντικό ρόλο στην έλλειψη στοιχείων για
τον Κώστα Καρίπη έπαιξε το γεγονός ότι δεν
είχε αποκτήσει οικογένεια.
Είναι όμως γεγονός ότι, όταν στα 1922 ήρθε ο
Καρίπης στην Ελλάδα, είχε ήδη τη φήμη
σπουδαίου μουσικού. Έτσι από το 1923 αρχίζει
να εργάζεται ως κιθαρίστας και τραγουδιστής
με διάφορα Σμυρνέϊκου ύφους συγκροτήματα,
ενώ αργότερα τον βρίσκουμε ως κιθαρίστα σε
Πειραιώτικου ύφους ρεμπέτικα
συγκροτήματα.
Ο Κώστας Καρίπης θεωρείται ότι είναι από
τους σπουδαιότερους συνθέτες και
τραγουδιστές που ήρθαν στην Ελλάδα από την
Κωνσταντινούπολη, μετά τη Μικρασιατική
Καταστροφή. Μαζί με τον Κώστα Σκαρβέλη,
υπήρξαν αναμφίβολα οι σπουδαιότεροι
κιθαρίστες του Ρεμπέτικου Τραγουδιού
(Σμυρνέϊκου Πειραιώτικου και Κλασικού
Ρεμπέτικου).
Από το 1923 μέχρι το 1932-33, έπαιξε κιθάρα
και τραγούδησε στα καλύτερα κέντρα της
εποχής, όπως στου «Μουρούζη» στη Λ.
Αλεξάνδρας, στο «Ακταίο» στο Φάληρο, στου
«Πίκινου» στο Θησείο, κλπ. Μαζί με τον
Κώστα Τζόβενο (σαντούρι), τον Μήτσο
Αραπάκη (σαντούρι και τραγούδι), τον Σπύρο
Περιστέρη (μαντολίνο και μαντόλα), τον
Γιάννη Δραγάτση (βιολί), τον Αντώνη
Διαμαντίδη-Νταλγκά (τραγούδι, κιθάρα και
ούτι) και άλλους λαϊκούς καλλιτέχνες της
εποχής εκείνης.
Δισκογραφικά εμφανίζεται το 1925
τραγουδώντας μικρασιατικά παραδοσιακά
τραγούδια, αμανέδες και συνθέσεις διαφόρων
Μικρασιατών συνθετών, γραμμοφωνόντας
στα «κεριά», στο διάστημα 1925–1930, με την
Αγγλική COLUMBIA και τις Γερμανικές
εταιρείες POLYDOR και ODEON.
Από το 1930 αρχίζει να εμφανίζεται στη
δισκογραφία και ως συνθέτης, ενώ σιγά – σιγά
παύει να τραγουδά ο ίδιος και συμμετέχει
μόνο ως κιθαρίστας σε πάρα πολλές
ηχογραφήσεις άλλων συνθετών. Τραγούδια
του έχουν πει οι περισσότεροι γνωστοί
τραγουδιστές της εποχής: Ρόζα Εσκενάζυ,
Ρίτα Αμπατζή, Στελλάκης Περπινιάδης,
Δημήτρης Ατραϊδης, Γιώργος Βιδάλης,
Κώστας Τσανάκος-Χατζηχρήστος, Κώστας
Ρούκουνας, Στράτος Παγιουμτζής, Γιώργος
Κάβουρας, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, κ.ά.
Στη διάρκεια της Κατοχής βρίσκεται με την
ρεμπέτικη παρέα των καλλιτεχνών του
Κλασικού Ρεμπέτικου (Μάρκος, Στράτος,
Κερομύτης, κ.α).
Μεταπολεμικά συνεχίζει ως κιθαρίστας την
παρουσία του στο πάλκο, στα γνωστά στέκια
του ρεμπέτικου τραγουδιού και στις
ηχογραφήσεις κυρίως του Βασίλη Τσιτσάνη,
του Γιώργου Μητσάκη, του Γιάννη
Παπαϊωάννου και άλλων μεταπολεμικών
συνθετών, παίζοντας εκπληκτική λαϊκή
κιθάρα.
Είναι βέβαιο ότι μέχρι το 1950-1951 συνέχιζε
τη μουσική του δραστηριότητα. Τα ίχνη του
χάνονται το 1952, χωρίς κανείς από τους
συναδέλφους του να μπορεί να δώσει κάποια
σχετική πληροφορία για τη χρονιά αυτή και
τον Καρίπη.
Η δισκογραφία του της περιόδου 1925-1940
περιλαμβάνει περισσότερα από 135 περίπου
τραγούδια (σαν συνθέτης και ερμηνευτής),
ενώ μεταπολεμικά μόνο τρία τραγούδια του
έχουν μέχρι τώρα εντοπιστεί, με τη Σωτηρία
Μπέλλου, τον Στελλάκη Περπινιάδη και την
Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
Ο ξαφνικός χαμός του βρίσκει τον Τσιτσάνη
να δηλώνει: «μετά το θάνατο του Κώστα
Καρίπη, αναγκάστηκα να αναζητήσω άλλους
τρόπους παιξίματος του μπουζουκιού, για να
αναπληρώσω το κενό συνοδείας που
δημιουργήθηκε με το χαμό του»!!!
Σαν άνθρωπος ο Κ. Καρίπης υπήρξε αγαθός,
απονήρευτος και γεμάτος αγάπη για όλους.
Γι’ αυτό και τον αγαπούσαν όλοι. Από τα
νεανικά του χρόνια δεν έβλεπε πολύ καλά και
είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο γυναικείο φύλο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο μου “ΟΛΟΙ
ΟΙ ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΝΤΟΥΝΙΑ”, Τόμος 2ος
Σάκης Πάπιστας
ΥΓ
ενα δείγμα των δυνατοτήτων αυτού του μουσικού.!